wtorek, 18 stycznia

Szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu.

Jak wiele praw wymyśliliśmy w imieniu Jezusa?

Uwielbiam z cynizmem wstępować do świątyni, w której mądrości tego świata prawi kapłan, by zaraz po mszy odwiedzić kobietę, którą kocha.

Czy go oceniam? Żal mi go. Żal, bo oszukuje mnie przed ołtarzem, ale rozumiem jak męczy go kaganiec celibatu. Prawa ludzkiego, nie Jezusa.

Żalę się w konfesjonale, że rozwodnik może przystępować do komunii świętej, ale nie może pożądać żadnej kobiety. Zgryzota i złość na prawo. Zasady?

Nie chcę i nie potrafię wypisywać dzisiaj litanii gniewu, który mam w sobie. Gniew, to grzech ciężki, a samotność to dar, łaska czy kara?

Gubię się w prawach, które mają w sobie sporo blichtru, a nic z życia.

Mk 2, 23-28

Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat wśród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze rzekli do Niego: "Patrz, czemu oni robią w szabat to, czego nie wolno?" On im odpowiedział: "Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie, i był głodny on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom".

I dodał: "To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest panem szabatu".