31.08.2010

wtorek, 31 sierpnia

Czym jest opętanie - wiem, czym jest ozdrowienie – wiem.
Rzadko krzyczę na Ciebie i do Ciebie, a gdy to robię, to jest to oznaka mojej bezsilności. Nie, nie szaleństwa. 
Opętany byłem, gdy grałem. Opętany byłem złem, które przeniknęło mnie na wskroś. Dzisiaj, niby ozdrowiały, a wciąż chory – proszę Cię Panie, pomóż mi. Niech opuszczą mnie myśli nieczyste i poczucie pustki. Proszę Cię. Zróbmy TO razem.



Łk 4, 31-37

Jezus udał się do Kafarnaum, miasta w Galilei, i tam nauczał w szabat. Zdumiewali się Jego nauką, gdyż słowo Jezusa było pełne mocy.
A był w synagodze człowiek, który miał w sobie ducha nieczystego. Zaczął on krzyczeć wniebogłosy: "Och, czego chcesz od nas, Jezusie Nazarejczyku? Przyszedłeś nas zgubić? Wiem, kto jesteś: Święty Boży". 
Lecz Jezus rozkazał mu surowo: "Milcz i wyjdź z niego". Wtedy zły duch rzucił go na środek i wyszedł z niego nie wyrządzając mu żadnej szkody. 
Wprawiło to wszystkich w zdumienie i mówili między sobą: "Cóż to za słowo? Z władzą i mocą rozkazuje nawet duchom nieczystym, i wychodzą". 
I wieść o Nim rozchodziła się wszędzie po okolicy. 

30.08.2010

poniedziałek, 30 sierpnia

Spotkałem dzisiaj człowieka, przez którego Ty przemówiłeś.
Nie był zły, natarczywy, ale jego słowa były dla mnie złe. Przykre. Mówiłem mu. Bez większej przyczyny. Po prostu chciałem się wygadać. A On słuchał, słuchał i słuchał. A potem zarzucił mi obłudę i wskazał jak wiele pychy we mnie. Ciebie Panie nie przyjęli w Nazarecie. Ja słowa mężczyzny, którego spotkałem, przyjmuję. Od pięciu godzin żyję każdą jego sylabą. Nie krzyczał, nie oskarżał. Raczej pytał. Odpowiedzi muszę udzielić sam.
Dziękuję Ci Panie za to spotkanie.



Łk 4, 16-30

Jezus przyszedł do Nazaretu, gdzie się wychował. W dzień szabatu udał się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać. Podano Mu Księgę proroka Izajasza.
Rozwinąwszy księgę, natrafił na miejsce, gdzie było napisane: "Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnych, abym obwoływał rok łaski od Pana". Zwinąwszy księgę oddał słudze i usiadł; a oczy wszystkich w synagodze były w Nim utkwione. 
Począł więc mówić do nich: "Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli". A wszyscy przyświadczali Mu i dziwili się pełnym wdzięku słowom, które płynęły z ust Jego. I mówili: "Czy nie jest to syn Józefa?" 
Wtedy rzekł do nich: "Z pewnością powiecie Mi to przysłowie: «Lekarzu, ulecz samego siebie»; dokonajże i tu, w swojej ojczyźnie tego, co się wydarzyło, jak słyszeliśmy, w Kafarnaum". 
I dodał: "Zaprawdę powiadam wam: Żaden prorok nie jest mile widziany w swojej ojczyźnie. Naprawdę mówię wam: Wiele wdów było w Izraelu za czasów Eliasza, kiedy niebo pozostawało zamknięte przez trzy lata i sześć miesięcy, tak że wielki głód panował w całym kraju; a Eliasz do żadnej z nich nie został posłany, tylko do owej wdowy w Sarepcie Sydońskiej. I wielu trędowatych było w Izraelu za proroka Elizeusza, a żaden z nich nie został oczyszczony, tylko Syryjczyk Naaman". 
Na te słowa wszyscy w synagodze unieśli się gniewem. Porwali Go z miejsca, wyrzucili Go z miasta i wyprowadzili aż na stok góry, na której ich miasto było zbudowane, aby Go strącić. 
On jednak przeszedłszy pośród nich oddalił się. 

29.08.2010

niedziela, 29 sierpnia

Jestem zaproszony, ale wciąż stoję z boku. Przyglądam się… Tylko przyglądam.
Nie czuję się pierwszym, nie czuję ostatnim. Jestem niepoliczalny, wyobcowany.
Nie czuję, by ktoś zauważył moją nieobecność. Są ci najważniejsi i ci mniejsi. Wszystko według porządku boskiego. Wszystko jasne i przewidywalne. Jestem z boku. Ślepy, głuchy. Zamarłem w bezruchu.



Łk 14, 1. 7-14

Gdy Jezus przyszedł do domu pewnego przywódcy faryzeuszów, aby w szabat spożyć posiłek, oni Go śledzili. I opowiedział zaproszonym przypowieść, gdy zauważył, jak sobie wybierali pierwsze miejsca.
Tak mówił do nich: "Jeśli cię kto zaprosi na ucztę, nie zajmuj pierwszego miejsca, by czasem ktoś znakomitszy od ciebie nie był zaproszony przez niego. Wówczas przyjdzie ten, kto was obu zaprosił, i powie ci: «Ustąp temu miejsca»; musiałbyś ze wstydem zająć ostatnie miejsce. Lecz gdy będziesz zaproszony, idź i usiądź na ostatnim miejscu. Wtedy przyjdzie gospodarz i powie ci: «Przyjacielu przesiądź się wyżej»; i spotka cię zaszczyt wobec wszystkich współbiesiadników. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony". 
Do tego zaś, który Go zaprosił, rzekł: "Gdy wydajesz obiad albo wieczerzę, nie zapraszaj swoich przyjaciół ani braci, ani krewnych, ani zamożnych sąsiadów, aby cię i oni nawzajem nie zaprosili, i miałbyś odpłatę. Lecz kiedy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych. A będziesz szczęśliwy, ponieważ nie mają czym tobie się odwdzięczyć; odpłatę bowiem otrzymasz przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych". 

28.08.2010

sobota, 28 sierpnia

Każdemu według jego zdolności. Każdy ma szansę, nie każdy potrafi z niej skorzystać. Czy moja już przeszła, czy tkwi we mnie nadal?
Może schowałem swój „talent” w ziemi? Może w strachu i letargu postanowiłem nic nie robić i czekać na cud, może dlatego przestałem działać?
A więc, muszę odrzucić strach, muszę zacząć działać. Muszę siebie odnaleźć, po co powiem, gdy zapyta mnie Pan – Co zrobiłeś ze swoim życiem, które Ci dałem? Nie mogę wtedy milczeć, muszę wyznać nie tylko grzechy, ale i sukcesu swojego życia. MUSZĘ. Czy potrafię? Nie pytaj! Idź.




Mt 25, 14-30

Jezus opowiedział swoim uczniom następującą przypowieść: "Pewien człowiek, mając się udać w podróż, przywołał swoje sługi i przekazał im swój majątek. Jednemu dał pięć talentów, drugiemu dwa, trzeciemu jeden, każdemu według jego zdolności, i odjechał. Zaraz ten, który otrzymał pięć talentów, poszedł, puścił je w obrót i zyskał drugie pięć. Tak samo i ten, który dwa otrzymał; on również zyskał drugie dwa. Ten zaś, który otrzymał jeden, poszedł i rozkopawszy ziemię, ukrył pieniądze swego pana.
Po dłuższym czasie powrócił pan owych sług i zaczął się rozliczać z nimi. 
Wówczas przyszedł ten, który otrzymał pięć talentów. Przyniósł drugie pięć i rzekł: «Panie, przekazałeś mi pięć talentów, oto drugie pięć talentów zyskałem». Rzekł mu pan: «Dobrze, sługo dobry i wierny. Byłeś wierny w niewielu rzeczach, nad wieloma cię postawię: wejdź do radości twego pana». Przyszedł również i ten, który otrzymał dwa talenty, i powiedział: «Panie, przekazałeś mi dwa talenty, oto drugie dwa talenty zyskałem». Rzekł mu pan: «Dobrze, sługo dobry i wierny. Byłeś wierny w niewielu rzeczach, nad wieloma cię postawię; wejdź do radości twego pana». 
Przyszedł i ten, który otrzymał jeden talent, i rzekł: «Panie, wiedziałem, żeś jest człowiek twardy: chcesz żąć tam, gdzie nie posiałeś, i zbierać tam, gdzieś nie rozsypał. Bojąc się więc, poszedłem i ukryłem twój talent w ziemi. Oto masz swoją własność». 
Odrzekł mu Pan jego: «Sługo zły i gnuśny! Wiedziałeś, że chcę żąć tam, gdzie nie posiałem, i zbierać tam, gdziem nie rozsypał. Powinieneś więc był oddać moje pieniądze bankierom, a ja po powrocie byłbym z zyskiem odebrał swoją własność. Dlatego odbierzcie mu ten talent, a dajcie temu, który ma dziesięć talentów. Każdemu bowiem, kto ma, będzie dodane, tak że nadmiar mieć będzie. Temu zaś, kto nie ma, zabiorą nawet to, co ma. A sługę nieużytecznego wyrzućcie na zewnątrz w ciemności: tam będzie płacz i zgrzytanie zębów»". 

27.08.2010

piątek, 27 sierpnia

Tak, brakuje mi rozsądku. Wyszedłem naprzeciw Tobie, ale spotkała mnie noc.
Nie zabrałem oliwy, a więc w ciemności znowu tkwię. Mam nadzieję, że mnie tu nie zostawisz, że nie powiesz – Nie znam cię.
Jestem otępiały, nie robię nic. Nic, co miałoby większy sens. Tkwię. Po prostu. Jeszcze jestem. Gapię się w sufit, wyglądam przez okno i nie potrafię złożyć słów w zdania. Nie potrafię wykrzyczeć bólu. Cichnę i gasnę, jestem pusty. Bez oliwy.




Mt 25, 1-13

Jezus opowiedział swoim uczniom tę przypowieść: "Podobne jest królestwo niebieskie do dziesięciu panien, które wzięły swoje lampy i wyszły na spotkanie oblubieńca. Pięć z nich było nierozsądnych, a pięć roztropnych. Nierozsądne wzięły lampy, ale nie wzięły ze sobą oliwy. Roztropne zaś razem z lampami zabrały również oliwę w naczyniach. Gdy się oblubieniec opóźniał, zmorzone snem wszystkie zasnęły.
Lecz o północy rozległo się wołanie: «Oblubieniec idzie, wyjdźcie mu na spotkanie!» Wtedy powstały wszystkie owe panny i opatrzyły swe lampy. A nierozsądne rzekły do roztropnych: «Użyczcie nam swej oliwy, bo nasze lampy gasną». Odpowiedziały roztropne: «Mogłoby i nam, i wam nie wystarczyć. Idźcie raczej do sprzedających i kupcie sobie». Gdy one szły kupić, nadszedł oblubieniec: te, które były gotowe, weszły z nim na ucztę weselną i drzwi zamknięto. W końcu nadchodzą i pozostałe panny, prosząc: «Panie, panie, otwórz nam». Lecz on odpowiedział: «Zaprawdę powiadam wam, nie znam was». 
Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny". 

26.08.2010

czwartek, 26 sierpnia

Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie – napomniała sługi Matka. A Jezus uczynił cud w Kanie Galilejskiej.
Zrobię wszystko, abyś zmienił moje życie – krzyknąłbym w rozpaczy. Ale moja rozpacz zachowuje jeszcze źdźbło rozsądku. Jezus nie jest na zawołanie. Nie jest magikiem. Jest Bogiem.
A ja? Cóż ja? Niby wszystko zależy ode mnie, aby zasłużyć na swój cud życia. Ale mam w sobie tyle strachu, a zarazem zniechęcenia, że po prostu przestałem wierzyć w cuda.
Częściej spotyka mnie zło, którego w ogóle bym się nie spodziewał. A najgorsze w tej historii jest to, że krzywdzący WRZESZCZĄ i głoszą światu: - To on jest zły, to mnie skrzywdził, oszukał. 
KPINA!
Ale ze skulonym ogonem siadam w pustym pokoju czytam Pismo i wiem, że jesteś Panie, nadal. Ponad wszystko i wszystkich.



J 2, 1-11

W Kanie Galilejskiej odbywało się wesele i była tam Matka Jezusa.
Zaproszono na to wesele także Jezusa i Jego uczniów. A kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa mówi do Niego: "Nie mają już wina". 
Jezus Jej odpowiedział: "Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Jeszcze nie nadeszła godzina moja". 
Wtedy Matka Jego powiedziała do sług: "Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie". 
Stało zaś tam sześć stągwi kamiennych przeznaczonych do żydowskich oczyszczeń, z których każda mogła pomieścić dwie lub trzy miary. 
Rzekł do nich Jezus: "Napełnijcie stągwie wodą". I napełnili je aż po brzegi. Potem do nich powiedział: "Zaczerpnijcie teraz i zanieście staroście weselnemu". Ci zaś zanieśli. 
A gdy starosta weselny skosztował wody, która stała się winem, i nie wiedział, skąd ono pochodzi, ale słudzy, którzy czerpali wodę, wiedzieli, przywołał pana młodego i powiedział do niego: "Każdy człowiek stawia najpierw dobre wino, a gdy się napiją, wówczas gorsze. Ty zachowałeś dobre wino aż do tej pory". 
Taki to początek znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie. 

25.08.2010

środa, 25 sierpnia

Biada obłudnikom? Oni używają Twojego imienia i mówią, że obłudą jest prawda.
Tak powiedział Pan: Wydajecie się ludziom sprawiedliwi, lecz wewnątrz pełni jesteście obłudy i nieprawości.
Tak mówicie Wy: sprawiedliwość jest, a Bóg jest z nami.
Mylicie się. Mam dosyć nadymanych katolików, którzy wszystko wiedzą lepiej, a sami nie potrafią żyć zgodnie z Dekalogiem. Mam gdzieś obłudnych hierarchów i ich popleczników. Mam dosyć nadużywania Imienia Pana Boga nadaremno.
Nie budujcie grobowców sprawiedliwym, bo są oni takimi, tylko na waszych językach. Milczcie i proście Pana o wybaczenie.
Ja staram się to robić codziennie. W imieniu swoim i Waszym.




Mt 23, 27-32

Jezus przemówił tymi słowami: "Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy! Bo podobni jesteście do grobów pobielanych, które z zewnątrz wyglądają pięknie, lecz wewnątrz pełne są kości trupich i wszelkiego plugastwa. Tak i wy z zewnątrz wydajecie się ludziom sprawiedliwi, lecz wewnątrz pełni jesteście obłudy i nieprawości.
Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy! Bo budujecie groby prorokom i zdobicie grobowce sprawiedliwych, i mówicie: «Gdybyśmy żyli za czasów naszych przodków, nie bylibyśmy ich wspólnikami w zabójstwie proroków». Przez to sami przyznajecie, że jesteście potomkami tych, którzy mordowali proroków. Dopełnijcie i wy miary waszych przodków".

24.08.2010

wtorek, 24 sierpnia

A we mnie jest podstęp, jestem cały złożony z manipulacji.
Manipulacji innych i własnych przestępstw. Manipuluję słowem, czynem, myślami. Nie potrafię już ułożyć prostego planu. Planu na życie, w którym nie dostrzegałbym podstępu. Tracę zaufanie do najbliższych, straciłem sam do siebie. Ufam tylko Jezusowi, ale nie traktuję Go dobrze, bo źle postępuję głównie ze samym sobą.
Nie dbam o ciało, nie dbam o umysł. Żyję z przyzwyczajenia, bez konkretnego celu, a i droga, którą zmierzam zaczyna mnie nużyć, a maska, która przywdziałem – uwierać.
Nie jestem sobą, jestem nikim. Rzucam jeszcze cień. Ale to nie moja zasługa, lecz słońca, które nadal świeci. A ja gasnę w podstępie życia.



J 1, 45-51

Filip spotkał Natanaela i powiedział do niego: "Znaleźliśmy Tego, o którym pisał Mojżesz w Prawie i Prorocy, Jezusa, syna Józefa, z Nazaretu". Rzekł do niego Natanael: "Czyż może być co dobrego z Nazaretu?" Odpowiedział mu Filip: "Chodź i zobacz".
Jezus ujrzał, jak Natanael zbliżał się do Niego, i powiedział o nim: "Patrz, to prawdziwy Izraelita, w którym nie ma podstępu". Powiedział do Niego Natanael: "Skąd mnie znasz?" Odrzekł mu Jezus: "Widziałem cię, zanim cię zawołał Filip, gdy byłeś pod drzewem figowym". 
Odpowiedział Mu Natanael: "Rabbi, Ty jesteś Synem Bożym, Ty jesteś królem Izraela!" Odparł mu Jezus: "Czy dlatego wierzysz, że powiedziałem ci: "Widziałem cię pod drzewem figowym"? Zobaczysz jeszcze więcej niż to". 
Potem powiedział do niego: "Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Ujrzycie niebiosa otwarte i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących na Syna Człowieczego". 

23.08.2010

poniedziałek, 23 sierpnia



Znam kilku faryzeuszy. Mają się wspaniale i pysznią swoją obłudą.
Znam też siebie, który nie wstąpił w kręgi faryzeuszy, ale i mi nie brakuje obłudy w dążeniu do lepszego, do zwykłego – DO JUTRA, po prostu.
Oni głoszą kazania i mówią jak należy żyć. A ja nie wiem jak należy i czy w ogóle to właściwy wybór. Całą noc przyryczałem. Pierwszy raz Boże krzyczałem na Ciebie, a nie rozmawiałem. Pierwszy raz miałem pretensję i w szaleńczym monologu błagałem Cię, abyś odebrał mi życie. Pierwszy raz nie rozumieliśmy się.
I wtedy przyśnił mi się pewien człowiek, który przysięgał na Ołtarz, a swoimi czynami pluje na Niego codziennie i poczułem, że umarłem. Ja oddycham, przestałem żyć. To szaleństwo obłudy mnie zabiło.



Mt 23, 1. 13-22

Jezus przemówił do tłumów i do swoich uczniów tymi słowami: "Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, bo zamykacie królestwo niebieskie przed ludźmi. Sami nie wchodzicie i nie pozwalacie wejść tym, którzy do niego idą.
Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, bo obchodzicie morze i ziemię, żeby pozyskać jednego współwyznawcę. A gdy się nim stanie, czynicie go dwakroć bardziej winnym piekła niż wy sami. 
Biada wam, przewodnicy ślepi, którzy mówicie: «Kto by przysiągł na przybytek, to nic nie znaczy; lecz kto by przysiągł na złoto przybytku, ten jest związany przysięgą». Głupi i ślepi! Cóż bowiem jest ważniejsze, złoto czy przybytek, który uświęca złoto? Dalej: «Kto by przysiągł na ołtarz, to nic nie znaczy; lecz kto by przysiągł na ofiarę, która jest na nim, ten jest związany przysięgą». Ślepi! Cóż bowiem jest ważniejsze, ofiara czy ołtarz, który uświęca ofiarę? 
Kto więc przysięga na ołtarz, przysięga na niego i na wszystko, co na nim leży. A kto przysięga na przybytek, przysięga na niego i na Tego, który w nim mieszka. A kto przysięga na niebo, przysięga na tron Boży i na Tego, który na nim zasiada". 

22.08.2010

niedziela, 22 sierpnia

Panie, czy droga do Ciebie musi być aż taka trudna?
Płacz, zgrzytanie zębów – nie lubię tych strachów, tego lęku. Ja już płaczę i zgrzytam zębami. Bo nie wiem, co i jak dalej. Nie wiem nawet czy warto dalej?
Dodaję sobie otuchy, pobudzam się i nakręcam, ale to bycie w samotności na Ziemi mnie zniewala. Tak, wiem jesteś TY. Wiem, ale… To nie jest za mało, zbyt, jednak po ludzku potrzebuję drugiego człowieka.



Łk 13, 22-30

Jezus nauczając szedł przez miasta i wsie i odbywał swą podróż do Jerozolimy. Raz ktoś Go zapytał: "Panie, czy tylko nieliczni będą zbawieni?"
On rzekł do nich: "Usiłujcie wejść przez ciasne drzwi; gdyż wielu, powiadam wam, będzie chciało wejść, a nie będą mogli. Skoro Pan domu wstanie i drzwi zamknie, wówczas stojąc na dworze, zaczniecie kołatać do drzwi i wołać: «Panie, otwórz nam!»; lecz On wam powie: «Nie wiem, skąd jesteście». Wtedy zaczniecie mówić: «Przecież jadaliśmy i piliśmy z Tobą, i na ulicach naszych nauczałeś». Lecz On rzecze: «Powiadam wam, nie wiem, skąd jesteście. Odstąpcie ode Mnie wszyscy dopuszczający się niesprawiedliwości». 
Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów, gdy ujrzycie Abrahama, Izaaka i Jakuba, i wszystkich proroków w królestwie Bożym, a siebie samych precz wyrzuconych. Przyjdą ze wschodu i zachodu, z północy i południa i siądą za stołem w królestwie Bożym. Tak oto są ostatni, którzy będą pierwszymi, i są pierwsi, którzy będą ostatnimi". 

21.08.2010

sobota, 21 sierpnia

Wywyższam się, wszystkiego chcę dla siebie. Miłości, nadziei, wiary.
Nie chcę słuchać faryzeuszy, nie wykonuję ich poleceń. Uciekam od nich, nawet wtedy, gdy w biegu doznaję ran i potłuczeń.
Wiem, że cały grzech tkwi we mnie, a nie w winach innych. Ale nie chcę i mogę być obok nich, bo każde kolejne upokorzenie woli, a ich deprawuje.
Wszyscy mi braćmi i siostrami. Wielu mi wilkiem. Jeden jest Mistrz, Pan który to wszystko widzi i ma swój plan. A ja nie wiem czy jestem marionetką bez pokory, czy owcą zagubioną w stadzie? Nie wiem dlaczego jeden drugiemu wrogiem, chociaż wczoraj mienili się przyjaciółmi? Nie wiem jak dalej iść, nawet, gdy krzyczę: - Dam radę. W pojedynkę jestem skazany na pożarcie. Na samotność, która uzależnia i zmniejsza odporność.
Poniżam się przed samym sobą. Czuję jak staję się mniejszy i mniejszy, jak zanikam w swoich pomysłach na jutro i na za tydzień. A, więc nie planuję. A, więc zagubiony nie rozumiem przyszłość, pogodzony z tym co wczoraj. Tylko, że ja zostawiłem przeszłość, jednak tak wielu codziennie przypomina mi, że byłem kanalią. Dla nich nie mogłem się zmienić. Dla nich jestem winny i skazany.
A dla Ciebie, Panie?


Mt 23, 1-12


Jezus przemówił do tłumów i do swoich uczniów tymi słowami: "Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą. Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać. Rozszerzają swoje filakterie i wydłużają frędzle u płaszczów. Lubią zaszczytne miejsce na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach. Chcą, by ich pozdrawiano na rynku i żeby ludzie nazywali ich Rabbi.
Otóż wy nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy braćmi jesteście. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie. Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo jeden jest tylko wasz Mistrz, Chrystus. 
Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony". 

20.08.2010

piątek, 20 sierpnia

Oddać siebie Bogu, oddać siebie innym. A, gdy samotność doskwiera? Wtedy ta miłość nie może zgasnąć.
Bo wtedy, gdy dałeś siebie innym, a przede wszystkim Bogu – Twoja samotność, to stan przejściowy. Bo Bóg jest obok, bo bliźni nie zapomną.
Naiwniak ze mnie? Nie, człowiek wiary. Wciąż.



Mt 22, 34-40

Gdy faryzeusze dowiedzieli się, że Jezus zamknął usta saduceuszom, zebrali się razem, a jeden z nich, uczony w Prawie, zapytał Go, wystawiając Go na próbę: "Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?"
On mu odpowiedział: "«Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem». To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: «Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego». Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy".

19.08.2010

czwartek, 19 sierpnia


Pan zaprasza nas do siebie. Nie odmawiajmy. Nie zajmujmy się wciąż tylko sobą.
Łatwo to wypowiedzieć, trudno wykonać. Wciąż uciekamy od Boga. Wciąż Kościół kojarzy się na ze złymi duchownymi i gorszącymi słowami, wypowiadanymi przez tych właśnie. Ale Kościół to nie księża, biskupi, zakonnice. To jego element. Na pewno – i dzięki Bogu – nie najważniejszy.
Bóg Ojciec zaprasza nas na swoją ucztę – nie ma mszę, która nas irytuje i złości. Ojciec zaprasza, a wręcz prosi – abyśmy byli lepszymi ludźmi. Postarajmy się.

Bo wielu jest powołanych, lecz mało wybranych.        



Mt 22, 1-14

Jezus w przypowieściach mówił do arcykapłanów i starszych ludu: "Królestwo niebieskie podobne jest do króla, który wyprawi ucztę weselną swemu synowi. Posłał więc swoje sługi, żeby zaproszonych zwołali na ucztę, lecz ci nie chcieli przyjść. Posłał jeszcze raz inne sługi z poleceniem: «Powiedzcie zaproszonym: Oto przygotowałem moją ucztę: woły i tuczne zwierzęta pobite i wszystko jest gotowe. Przyjdźcie na ucztę». Lecz oni zlekceważyli to i poszli: jeden na swoje pole, drugi do swego kupiectwa, a inni pochwycili jego sługi i znieważywszy ich, pozabijali.
Na to król uniósł się gniewem. Posłał swe wojska i kazał wytracić owych zabójców, a miasto ich spalić. 
Wtedy rzekł swoim sługom: «Uczta wprawdzie jest gotowa, lecz zaproszeni nie byli jej godni. Idźcie więc na rozstajne drogi i zaproście na ucztę wszystkich, których spotkacie». Słudzy ci wyszli na drogi i sprowadzili wszystkich, których napotkali: złych i dobrych. I sala zapełniła się biesiadnikami. Wszedł król, żeby się przypatrzyć biesiadnikom, i zauważył tam człowieka nie ubranego w strój weselny. Rzekł do niego: «Przyjacielu, jakże tu wszedłeś nie mając stroju weselnego?» Lecz on oniemiał. Wtedy król rzekł sługom: «Zwiążcie mu ręce i nogi i wyrzućcie go na zewnątrz w ciemności. Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów». 
Bo wielu jest powołanych, lecz mało wybranych". 

18.08.2010

środa, 18 sierpnia

Jedna godzina przepracowana i zapłata ta sama dla tych, którzy pracowali cały dzień. Sprawiedliwe? MIŁOSIERNE!
Tak często jestem pewien swojego upadku, że samo podniesienie głowy, gdy świta – sprawia mi ból. Leżę na dnie i – niestety – przyzwyczajam się do takiego stanu. Ale jest Pan, który mówi – Wstań, chodź za mną, do mojej winnicy.
Nie zawsze Go słucham, nie zawsze słyszę, często jestem głuchy. Bo rola przegranego tak bardzo przypadła mi do gustu, że ból staje się rozkoszą. Zamieram w pozie i milknę i cisza zabija we mnie nadzieję.
Ale nigdy nie jest za późno. Zawsze mogę zacząć JESZCZE RAZ. Nie dla próby, lecz dla życia. Dla siebie, dla Ojca.



Mt 20, 1-16a

Jezus opowiedział swoim uczniom następującą przypowieść: "Królestwo niebieskie podobne jest do gospodarza, który wyszedł wczesnym rankiem, aby nająć robotników do swej winnicy. Umówił się z robotnikami o denara za dzień i posłał ich do winnicy.
Gdy wyszedł około godziny trzeciej, zobaczył innych, stojących na rynku bezczynnie, i rzekł do nich: «Idźcie i wy do mojej winnicy, a co będzie słuszne, dam wam». Oni poszli. Wyszedłszy ponownie około godziny szóstej i dziewiątej, tak samo uczynił. 
Gdy wyszedł około godziny jedenastej, spotkał innych stojących i zapytał ich: «Czemu tu stoicie cały dzień bezczynnie?» Odpowiedzieli mu: «Bo nas nikt nie najął». Rzekł im: «Idźcie i wy do winnicy». 
A gdy nadszedł wieczór, rzekł właściciel winnicy do swego rządcy: «Zwołaj robotników i wypłać im należność, począwszy od ostatnich aż do pierwszych». Przyszli najęci około jedenastej godziny i otrzymali po denarze. Gdy więc przyszli pierwsi, myśleli, że więcej dostaną; lecz i oni otrzymali po denarze. Wziąwszy go, szemrali przeciw gospodarzowi, mówiąc: «Ci ostatni jedną godzinę pracowali, a zrównałeś ich z nami, którzyśmy znosili ciężar dnia i spiekoty». Na to odrzekł jednemu z nich: «Przyjacielu, nie czynię ci krzywdy; czy nie o denara umówiłeś się ze mną? Weź, co twoje, i odejdź. Chcę też i temu ostatniemu dać tak samo jak tobie. Czy mi nie wolno uczynić ze swoim, co chcę? Czy na to złym okiem patrzysz, że ja jestem dobry?» 
Tak ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi". 

17.08.2010

wtorek, 17 sierpnia

Wiem, że powinien wyrzec się samego siebie, aby stać się lepszym. Ale wybiorę drogę na skróty.
Jezu, teraz to Ty zaufaj mi.
Wyrzekam się złych ludzi. Obłudnych przyjaciół. Wszelakiej maści trądu. Wyrzekam się grzechu, ale nie siebie.
Obiecuję, że będę silny, że jeszcze raz ZAWALCZĘ.
Obiecuję, że mnie pokochasz i dopuścisz przed oblicze Twoje. Będę jak wielbłąd, któremu udało się przejść przez ucho igielne.


Mt 19, 23-30

Jezus powiedział do swoich uczniów: "Zaprawdę powiadam wam: Bogaty z trudnością wejdzie do królestwa niebieskiego. Jeszcze raz wam powiadam: Łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne niż bogatemu wejść do królestwa niebieskiego".
Gdy uczniowie to usłyszeli, przerazili się bardzo i pytali: "Któż więc może się zbawić?" 
Jezus spojrzał na nich i rzekł: "U ludzi to niemożliwe, lecz u Boga wszystko jest możliwe". 
Wtedy Piotr rzekł do Niego: "Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą, cóż więc otrzymamy?" 
Jezus zaś rzekł do nich: "Zaprawdę powiadam wam: Przy odrodzeniu, gdy Syn Człowieczy zasiądzie na swym tronie chwały, wy, którzyście poszli za Mną, zasiądziecie również na dwunastu tronach sądząc dwanaście pokoleń Izraela. I każdy, kto dla mego imienia opuści dom, braci lub siostry, ojca lub matkę, dzieci lub pole stokroć tyle otrzyma i życie wieczne odziedziczy. 
Wielu zaś pierwszych będzie ostatnimi, a ostatnich pierwszymi". 

16.08.2010

poniedziałek, 16 sierpnia

nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie zeznawaj fałszywie, czcij ojca i matkę oraz miłuj swego bliźniego jak siebie samego
NIE ZABIŁEM.
Cudzołożyłem.
Kradłem.
Zeznawałem fałszywie.
Nie czciłem ojca i matki.
Miłowałem bliźniego. Siebie – NIE.
Co mam sprzedać? Co mam rozdać ubogim?
Jak mogę pójść za Tobą, Panie?



Mt 19, 16-22

Pewien człowiek zbliżył się do Jezusa i zapytał: "Nauczycielu, co dobrego mam czynić, aby otrzymać życie wieczne?" Odpowiedział mu: "Dlaczego Mnie pytasz o dobro? Jeden tylko jest dobry. A jeśli chcesz osiągnąć życie, zachowaj przykazania". Zapytał Go: "Które?"
Jezus odpowiedział: "Oto te: nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie zeznawaj fałszywie, czcij ojca i matkę oraz miłuj swego bliźniego jak siebie samego". 
Odrzekł Mu młodzieniec: "Przestrzegałem tego wszystkiego, czego mi jeszcze brakuje?" Jezus mu odpowiedział: "Jeśli chcesz być doskonały, idź, sprzedaj, co posiadasz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za Mną". 
Gdy młodzieniec usłyszał te słowa, odszedł zasmucony, miał bowiem wiele posiadłości. 

15.08.2010

WNIEBOWZIĘCIE NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY

Zagubiłem pokorę, nie mam też już dumy. Jestem bezwładny i nie wiem jak do Ciebie znowu wrócić.
Matki Kościoła – Maryja i Elżbieta miały w sobie tak wiele wiary i pokory, że przyjmowały Twoje słowa i czyny z miłością. Były świadomego swojego krzyża. Urodziły synów, których oddały Tobie. Żyły tylko dla Ciebie. Żyły tylko Tobą.
Ja zagubiłem się już kompletnie. Może modlitwa i rozmowa z Maryją pomoże mi odzyskać nadzieję.



Łk 1, 39-56


W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała: "Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie. Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana".
Wtedy Maryja rzekła: 
"Wielbi dusza moja Pana 
i raduje się duch mój w Bogu, Zbawcy moim. 
Bo wejrzał na uniżenie swojej służebnicy. 
Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą 
wszystkie pokolenia. 
Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, 
święte jest imię Jego. 
A Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie 
nad tymi, którzy się Go boją. 
Okazał moc swego ramienia, 
rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich. 
Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych. 
Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił. 
Ujął się za swoim sługą, Izraelem, 
pomny na swe miłosierdzie. 
Jak obiecał naszym ojcom, 
Abrahamowi i jego potomstwu na wieki". 

14.08.2010

sobota, 14 sierpnia

Jezus pobłogosławił dzieci. Mnie miłość dziecka ratuje przed ostatecznością.
Miłość. Niewinność. Prawda.



Mt 19, 13-15

Przynoszono do Jezusa dzieci, aby włożył na nie ręce i pomodlił się za nie; a uczniowie szorstko zabraniali im tego. Lecz Jezus rzekł: "Dopuśćcie dzieci i nie przeszkadzajcie im przyjść do Mnie; do takich bowiem należy królestwo niebieskie". Włożył na nie ręce i poszedł stamtąd.

13.08.2010

piątek, 13 sierpnia

Słowa są wszystkim. Ale czasami TYLKO… słowami.
Żony są skarbem, żony bywają darem, żony zamieniają się w ciężar. Tacy są mężowie – niewarci, nieodpowiedzialni, zapominalscy, ułomni.
Małżeństwo jest święte. Ludzie są grzeszni.
Bezżenni bywają szaleni w swojej samotności. Żony bywają oszustkami, mężowie tyranami.
Jesteśmy opętani w swoich zmaganiach, tęsknotach, prośbach.
Jestem zagubiony w swoich nadziejach.



Mt 19, 3-12
                                                                                                                                                   
Faryzeusze przystąpili do Jezusa, chcąc Go wystawić na próbę, i zadali Mu pytanie: "Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?"
On odpowiedział: "Czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich jako mężczyznę i kobietę? I rzekł: «Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i złączy się ze swoją żoną i będą oboje jednym ciałem». A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało. Co więc Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela". 
Odparli Mu: "Czemu więc Mojżesz polecił dać jej list rozwodowy i odprawić ją?"                                                                    
Odpowiedział im: "Przez wzgląd na zatwardziałość serc waszych pozwolił wam Mojżesz oddalać wasze żony, lecz od początku tak nie było. A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę, chyba w wypadku nierządu, a bierze inną, popełnia cudzołóstwo. I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo". 
Rzekli Mu uczniowie: "Jeśli tak się ma sprawa człowieka z żoną, to nie warto się żenić". 
Lecz On im odpowiedział: "Nie wszyscy to pojmują, lecz tylko ci, którym to jest dane. Bo są niezdatni do małżeństwa, którzy z łona matki tak się urodzili; i są niezdatni do małżeństwa, których ludzie takimi uczynili; a są i tacy bezżenni, którzy dla królestwa niebieskiego sami zostali bezżenni. 
Kto może pojąć, niech pojmuje". 

12.08.2010

piątek, 12 sierpnia

Przebaczyć, wysłuchać, zrozumieć.
Przebaczam, nie chcę słuchać, staram się zrozumieć.
Wybaczam, słucham ciszy, rozumiem krzyk.


Mt 18, 21 - 19, 1

Piotr zbliżył się do Jezusa i zapytał: "Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat wykroczy przeciwko mnie? Czy aż siedem razy?"
Jezus mu odrzekł: "Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy. 
Dlatego podobne jest królestwo niebieskie do króla, który chciał się rozliczyć ze swymi sługami. Gdy zaczął się rozliczać, przyprowadzono mu jednego, który był mu winien dziesięć tysięcy talentów. Ponieważ nie miał z czego ich oddać, pan kazał sprzedać go razem z żoną, dziećmi i całym jego mieniem, aby tak dług odzyskać. Wtedy sługa upadł przed nim i prosił go: «Panie, miej cierpliwość nade mną, a wszystko ci oddam». Pan ulitował się nad tym sługą, uwolnił go i dług mu darował. 
Lecz gdy sługa ów wyszedł, spotkał jednego ze współsług, który był mu winien sto denarów. Chwycił go i zaczął dusić, mówiąc: «Oddaj, coś winien!» Jego współsługa upadł przed nim i prosił go: «Miej cierpliwość nade mną, a oddam tobie». On jednak nie chciał, lecz poszedł i wtrącił go do więzienia, dopóki nie odda długu. 
Współsłudzy jego widząc, co się działo, bardzo się zasmucili. Poszli i opowiedzieli swemu panu wszystko, co zaszło. Wtedy pan jego wezwał go przed siebie i rzekł mu: «Sługo niegodziwy! Darowałem ci cały ten dług, ponieważ mnie prosiłeś. Czyż więc i ty nie powinieneś był się ulitować nad swoim współsługą, jak ja ulitowałem się nad tobą?» I uniesiony gniewem pan jego kazał wydać go katom, dopóki mu całego długu nie odda. 
Podobnie uczyni wam Ojciec mój niebieski, jeżeli każdy z was nie przebaczy z serca swemu bratu". 
Gdy Jezus dokończył tych mów, opuścił Galileę i przeniósł się w granice Judei za Jordan.