wtorek, 15 lutego

Czemu rozprawiacie o tym, że nie macie chleba? Bo przestałem liczyć na mannę z nieba. Może mój umysł otępiały. Może nic nie rozumiem. Może nie słyszę i słabo widzę?

Dialog z uczniami ujmuje. Zwodzi i uwodzi. Tyle. Tylko i aż. Ale, gdy myślę, że te słowa są skierowane do mnie, to burzę się. Nie na Jezusa. Na siebie. Naprawdę nie potrafię nie rozprawiać o braku „chleba”. Powietrzem, poezją, zdjęciami i literaturą nie napełnię brzucha. Głupiec ze mnie?! Tak. Może otępiały z głodu miłości. Z głodu zrozumienia i ciągłego strachu o jutro. Zasłużyłem? DO tej pory odpowiadałem: - tak! A dzisiaj mówię: - nie! Nie zasłużyłem. Bo nie jest to gra w szachy. To żadne zawody.

Nie mogę żyć wiarą, zapominając o codzienności. Ubywam mi cech pokutnika. Nigdy też nie deklarowałem, że jestem pustelnikiem. Jestem wędrowcem, który zbłądził, którego wyłącznie dobre rady nie uleczą.

Mk 8, 14-21

Uczniowie Jezusa zapomnieli wziąć chlebów i tylko jeden chleb mieli ze sobą w łodzi. Wtedy Jezus im przykazał: "Uważajcie, strzeżcie się kwasu faryzeuszów i kwasu Heroda".

Oni zaczęli rozprawiać między sobą o tym, że nie mają chleba. Jezus zauważył to i rzekł im: "Czemu rozprawiacie o tym, że nie macie chleba? Jeszcze nie pojmujecie i nie rozumiecie, tak otępiały macie umysł? Macie oczy, a nie widzicie: macie uszy, a nie słyszycie? Nie pamiętacie, ile zebraliście koszów pełnych ułomków, kiedy połamałem pięć chlebów dla pięciu tysięcy?" Odpowiedzieli Mu: "Dwanaście". "A kiedy połamałem siedem chlebów dla czterech tysięcy, ile zebraliście koszów pełnych ułomków?" Odpowiedzieli: "Siedem". I rzekł im: "Jeszcze nie rozumiecie?"