piątek, 28 stycznia

Być pełnym ziarnem w kłosie. Być ptakiem w cieniu krzewu.

Pragnienia i tęsknoty walczą ze sobą. Wewnątrz, na zewnątrz. Dygocę i płonę nadzieją na lepsze, inne chociażby jutro.

Płomieniu jasny,

Wchodź w dom mój ciasny,

A bez pochyby

Przez te to szyby.

A Ty, nasz Panie,

Że noc ustanie,

Wpuść rącze gońce,

Które śle słońce

Sprawiedliwości!

W nas ze wnętrzności

Zapuść skry żywe -

W serca leniwe!

Bo gdy je zgrzeją

Z wielką nadzieją

Westchną do Ciebie

I gniazda w niebie

W śmiertelnej dobie

Słać będą sobie.

(Na okna, Kasper Miaskowski)

Mk 4, 26-34

Jezus mówił do tłumów: "Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy nasienie kiełkuje i rośnie, on sam nie wie jak. Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarno w kłosie. A gdy stan zboża na to pozwala, zaraz zapuszcza sierp, bo pora już na żniwo".

Mówił jeszcze: "Z czym porównamy królestwo Boże lub w jakiej przypowieści je przedstawimy? Jest ono jak ziarnko gorczycy; gdy się je wsiewa w ziemię, jest najmniejsze ze wszystkich nasion na ziemi. Lecz wsiane, wyrasta i staje się większe od innych jarzyn; wypuszcza wielkie gałęzie, tak że ptaki powietrzne gnieżdżą się w jego cieniu".

W wielu takich przypowieściach głosił im naukę, o ile mogli ją zrozumieć. A bez przypowieści nie przemawiał do nich. Osobno zaś objaśniał wszystko swoim uczniom.