poniedziałek, 3 stycznia

Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata.
Gładzi, czy wygładza?
Zgładzić – ostre słowo, gładzić – delikatność, niczym puch.
Jezus narodził się jako człowiek, by wypełniło się słowo. Przyszedł, umarł, zmartwychwstał.
Ale dlaczego musiał umierać? Tylko dla słów? Bo tak „wymyślił” Bóg?
Umarł? Został zabity! Ojciec „wymyślił”? Człowiek zabił człowieka. Ze strachu, z nienawiści, z niewiedzy, z podłości... z grzechu.
Grzech nazwać i zrozumieć.
Grzech pojąć i objąć.
Grzech oddać i wyrzucić.
Z grzechem nie jest jak ze słowem. Nie jest jak z książką. Nie jest darowany. Nie jest śmieciem. Grzech jest pierworodny, nie dlatego, że dwoje ludzi kochając się spłodziło dziecko. Grzech jest pierworodny w morderstwie Jezusa.
Takie same przyczyny. Różne konsekwencje.
Gdy kłamię, oszukuję, nie dotrzymuję słowa – czyż wtedy nie jestem podobny to faryzeuszy, uczniów, tłumu, Piłata? Nie tylko, że jestem podobny, jestem taki sam.
Baranek Boży pozwala mi jednak na próby. Pozwala mi po upadku podnieść się. Pozwala naprawiać krzywdy. Pozwala wybaczać i prosić o przebaczenie.
Jezus jest przyjacielem. Warto, abym o tym nie zapominał.


J 1, 29-34

Nazajutrz Jan zobaczył Jezusa, nadchodzącego ku niemu, i rzekł: "Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. To jest Ten, o którym powiedziałem: «Po mnie przyjdzie mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie». Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić wodą w tym celu, aby On się objawił Izraelowi".
Jan dał takie świadectwo: "Ujrzałem Ducha, który jak gołębica zstępował z nieba i spoczął na Nim. Ja Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: «Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego nad Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym». Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym".