niedziela, 16 stycznia

Czy wymyśliliśmy duszę, czy to w niej ukrył się Duch Święty?

Gdyby wiara na swojej drodze zgubiła swoją siostrę wątpliwość, przestała być poszukiwaniem i zadawaniem pytań, mogłaby spaść do poziomu bezdusznej praktyki religijnej, obrzędowości i ideologii. Gdyby wątpliwość zgubiła swoją siostrę wiarę, mogłaby popaść w rozpacz albo wszystko trawiący cyniczny sceptycyzm. To słowa Tomasa Halika. Piękne słowa. A cytuję je dzisiaj, bo wydają mi się one właściwe. Odpowiednie dla wyjaśnienia istnienia duszy. Bo wiara, to nie kwestia inteligencji, to wulkan pobudzający nas od środka. Wulkan uśpiony lub wzburzony. A lawa wątpliwości w nim gorąca. DUSZA.

Czy to tam u podnóża swojego jestestwa ukrył się Duch Święty?

Czy to dzięki Jego obecności w każdym momencie życia potrafimy się podnieść, nawet gdy sięgnęliśmy dna? Czy to On przemawia do nas w imieniu Ojca i Syna, i wybudza nas z letargu?

A jeżeli duszy nie ma? Jeżeli, to tylko poezja?

Bzdura! Jezus w Duchu Świętym posłał do nas apostołów, nauczył nas kochać i przestrzegać prawa. W Duchu Świętym odnajdujemy przebaczenie, zrozumienie i rozgrzeszenie.

Jak byśmy mogli to czynić nie dając mu schronienia w sobie, właśnie w duszy. Nieokiełzanej, niezrozumianej, naszej.

Nie ma Ojca bez Syna, a Ich bez Ducha.

J 1, 29-34

Jan zobaczył Jezusa, nadchodzącego ku niemu, i rzekł: "Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. To jest Ten, o którym powiedziałem: «Po mnie przyjdzie Mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie». Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić wodą w tym celu, aby On się objawił Izraelowi".

Jan dał takie świadectwo: "Ujrzałem Ducha, który jak gołębica zstępował z nieba i spoczął na Nim. Ja Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: «Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego nad Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym». Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym".