środa, 28 kwietnia

Wierzę w Boga, Jego Syna i Ducha Świętego.

Gdy w kościele wszyscy chórem wypowiadają słowa modlitwy, zastanawiam się nad każdą sylabą. Każdym słowem zdaniem. Całością. To słowa ludzkie, deklaracja woli. Ostatnio zaczęło mnie drażnić, że w tej modlitwie tak wiele słów pada nie chwałę Pana, lecz na chwałę ludzi. Irytująca pycha.

Bardzo przeżywam swoje uczestnictwo w liturgii i szukam prawd, i szukam kłamstw. Znajduję jedno i drugie. Odsiewam plewy od ziarna. Nic, co ludzkie nie jest mi obce, wszystko co Boskie staję się dla mnie nowością, pragnę wciąż poznawać, uczyć się, wierzyć czysto i mocno. Rozwijam się jak kwiat. Gdy opadną liście nie płaczę, wkładam nowe do wazonu. Wciąż od nowa, na nowo, po prostu.

J 12, 44-50

Jezus tak wołał: "Ten, kto we Mnie wierzy, wierzy nie we Mnie, lecz w Tego, który Mnie posłał. A kto Mnie widzi, widzi Tego, który Mnie posłał. Ja przyszedłem na świat jako światło, aby każdy, kto we Mnie wierzy, nie pozostawał w ciemności. A jeżeli ktoś posłyszy słowa moje, ale ich nie zachowa, to Ja go nie sądzę. Nie przyszedłem bowiem po to, aby świat sądzić, ale by świat zbawić. Kto gardzi Mną i nie przyjmuje słów moich, ten ma swego sędziego: słowo, które powiedziałem, ono to będzie go sądzić w dniu ostatecznym. Nie mówiłem bowiem sam od siebie, ale Ten, który Mnie posłał, Ojciec, On Mi nakazał, co mam powiedzieć i oznajmić. A wiem, że przykazanie Jego jest życiem wiecznym. To, co mówię, mówię tak, jak Mi Ojciec powiedział".