niedziela, 18 kwietnia

Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham.

Tak – mówię TO, głoszę światu – ale czy moje występki są godne tej deklaracji?

Czuję swoją niedoskonałość, mrowienie na plecach od grzechów. Często jest we mnie więcej złych myśli niż złych czynów, ale wstydzę się i rumienię, niczym dzierlatka – mam tak wiele nieczystych myśli, że trudno mi pogodzić miłość do Ciebie Panie z własnymi pragnieniami wobec świata. Wobec własnego opętania życiem.

Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham.

Wiem, że wybaczasz mi moje grzechy. Jesteś miłosierny, ale czuję się jako oszust i religijny koniunkturalista. Gdy mi źle biegnę i klęczę. Gdy mi dobrze biegnę, ale wstając z kolan zapominam o prośbach i obietnicach.

Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham.

Obłuda – tak! Jestem obłudnikiem. Wrażliwym, ale obłudnikiem. Samotność doskwiera. Boli. Nie potrafię powiedzieć: - Tylko Jezus! Nie potrafię – ROZUMIESZ? Nie potrafię! I nie chcę. Chcę Tobie służyć, ale chcę być szczęśliwy. Już nie chcę być bogaty. Po prostu szczęśliwy. U Twojego boku, ale u boku RÓWNIEŻ drugiego człowieka.

Tak, Panie chce się zakochać. IDĘ Z TOBĄ. 

J 21, 1-19

Jezus ukazał się znowu nad Morzem Tyberiadzkim. A ukazał się w ten sposób: Byli razem Szymon Piotr, Tomasz, zwany Didymos, Natanael z Kany Galilejskiej, synowie Zebedeusza oraz dwaj inni z Jego uczniów. Szymon Piotr powiedział do nich: "Idę łowić ryby". Odpowiedzieli mu: "Idziemy i my z tobą". Wyszli więc i wsiedli do łodzi, ale tej nocy nic nie złowili.

A gdy ranek zaświtał, Jezus stanął na brzegu. Jednakże uczniowie nie wiedzieli, że to był Jezus. A Jezus rzekł do nich: "Dzieci, czy nie macie nic do jedzenia?" Odpowiedzieli Mu: "Nie". On rzekł do nich: "Zarzućcie sieć po prawej stronie łodzi, a znajdziecie". Zarzucili więc i z powodu mnóstwa ryb nie mogli jej wyciągnąć. Powiedział więc do Piotra ów uczeń, którego Jezus miłował: "To jest Pan!" Szymon Piotr usłyszawszy, że to jest Pan, przywdział na siebie wierzchnią szatę, był bowiem prawie nagi, i rzucił się w morze. Reszta uczniów dobiła łodzią, ciągnąc za sobą sieć z rybami. Od brzegu bowiem nie było daleko, tylko około dwunastu łokci. 

A kiedy zeszli na ląd, ujrzeli żarzące się na ziemi węgle, a na nich ułożoną rybę oraz chleb. Rzekł do nich Jezus: "Przynieście jeszcze ryb, któreście teraz ułowili". Poszedł Szymon Piotr i wyciągnął na brzeg sieć pełną wielkich ryb w liczbie stu pięćdziesięciu trzech. A pomimo tak wielkiej ilości sieć się nie rozerwała. Rzekł do nich Jezus: "Chodźcie, posilcie się!" Żaden z uczniów nie odważył się zadać Mu pytania: "Kto Ty jesteś?", bo wiedzieli, że to jest Pan. A Jezus przyszedł, wziął chleb i podał im, podobnie i rybę. 

To już trzeci raz, jak Jezus ukazał się uczniom od chwili, gdy zmartwychwstał. 

A gdy spożyli śniadanie, rzekł Jezus do Szymona Piotra: "Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?" Odpowiedział Mu: "Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham". Rzekł do niego: "Paś baranki moje". I powtórnie powiedział do niego: "Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie?" Odparł Mu: "Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham". Rzekł do niego: "Paś owce moje". Powiedział mu po raz trzeci: "Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie?" Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: "Czy kochasz Mnie?" I rzekł do Niego: "Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham". Rzekł do niego Jezus: "Paś owce moje. Zaprawdę, zaprawdę powiadam Ci: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz". To powiedział, aby zaznaczyć, jaką śmiercią uwielbi Boga. A wypowiedziawszy to rzekł do niego: "Pójdź za Mną!"