piątek, 25 lutego

Rozmawiałem dzisiaj długo i szczerze z moją żoną, niby byłą, a jednak wciąż obecną.

Ona mi nie ufa. Ja mam żal. Ona ma pretensje, ja łzy i stłumiony krzyk. Ona cierpi, ja cierpię.

A jednak wiem, że rozwód – w tamtym okresie naszego życia – był najlepszym wyjściem. Dzisiaj to wiem. Wcześniej protestowałem, groziłem, krzyczałem, płakałem. Uważałem, że dziecko musi mieć rodziców. Rodziców obok siebie i na co dzień. Po namowach zgodziłem się na rozprawę, na zgodę. I wiem, że stałem się lepszym. Lepszym ojcem, lepszym przyjacielem.

Ale nie potrafimy się od siebie uwolnić. Płaczemy za sobą i śmiejemy się z siebie. Rozumiemy i gniewamy.

Ją przeraża przeszłość, mnie przyszłość.

Ją boli wczoraj, ja boję się jutra.

Rozumiemy się, a jakże się siebie boimy.

Mk 10, 1-12

Jezus przeszedł w granice Judei i Zajordania. Tłumy znowu ściągały do Niego i znowu je nauczał, jak miał zwyczaj. Przystąpili do Niego faryzeusze i chcąc Go wystawić na próbę, pytali Go, czy wolno mężowi oddalić żonę. Odpowiadając zapytał ich: "Co wam nakazał Mojżesz?" Oni rzekli: "Mojżesz pozwolił napisać list rozwodowy i oddalić".

Wówczas Jezus rzekł do nich: "Przez wzgląd na zatwardziałość serc waszych napisał wam to przykazanie. Lecz na początku stworzenia Bóg stworzył ich jako mężczyznę i kobietę: dlatego opuści człowiek ojca swego i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem. A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało. Co więc Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela".

W domu uczniowie raz jeszcze pytali Go o to. Powiedział im: "Kto oddala żonę swoją, a bierze inną, popełnia cudzołóstwo względem niej. I jeśli żona opuści swego męża, a wyjdzie za innego, popełnia cudzołóstwo".