sobota, 18 września

Gdy mnie szukają – zagubiłem się. Gdy mnie odnajdują – milknę.

Jezus nigdy się nie zagubił, nawet wtedy, gdy myśleli tak Maryja i Józef. Jezus zawsze był i jest obok Ojca.

Lubię być sam. Nienawidzę być sam. Prostota sprzeczności.

Gdy jestem wśród ludzi zmieniam się. Staram się pomóc, staram dobrze istnieć. Gdy jestem sam milknę i płaczę.

Gdy jestem sam odpoczywam i pracuję. Gdy jest z innymi boję się ich słów, spojrzeń, napomnień.

Gdy jestem blisko Jezusa jest zakłopotany. Swoją samotnością i wszędobylskim byciem. Swoimi grzechami i złamanymi obietnicami.

Gdy obok mnie jest Jezus - wiem, że nic złego mi się nie stanie. Że to kolejna próba ŻYCIA.

Łk 2, 41-52

Rodzice Jezusa chodzili co roku do Jerozolimy na Święto Paschy. Gdy miał On lat dwanaście, udali się tam zwyczajem świątecznym. Kiedy wracali po skończonych uroczystościach, został Jezus w Jerozolimie, a tego nie zauważyli Jego rodzice. Przypuszczając, że jest w towarzystwie pątników, uszli dzień drogi i szukali Go wśród krewnych i znajomych. Gdy Go nie znaleźli, wrócili do Jerozolimy szukając Go. Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami.

Na ten widok zdziwili się bardzo, a Jego Matka rzekła do Niego: "Synu, czemuś nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie". Lecz On im odpowiedział: "Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?" Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział. 

Potem poszedł z nimi i wrócili do Nazaretu; i był im poddany. A Matka Jego chowała wiernie wszystkie te wspomnienia w swym sercu. Jezus zaś czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi.