czwartek, 4 listopada

Ja, grzesznik wciąż słucham Ciebie, wciąż Ciebie szukam.

Zagubiłem się dawno. Staram się odnaleźć. Poukładać życie, ale wciąż są to próby nieudane. I mam wrażenie, że nikt mnie nie szuka. To ja sam muszę się odnaleźć.

Nie wiem czy się nawróciłem. Czasami nawet zastanawiam się – Cóż to znaczy? Łamię słowa i myśli. Dzielę prostacko włos na czworo, bo gdy patrzę na innych, którzy mają Ciebie za nic, a świat mają u stóp, wtedy z zazdrości i w gniewie, klnę. Wściekam się.

Wiem, każdy ma swoją zapłatę. Każdy ma swój czas. Każdego można odnaleźć. Kwestia czasu.

Czas nie jest dla mnie łaskawy. Przecieka mi przez palce. Stoję w miejscu i patrzę na swoje życie i pytam: dalej? Tak, pytam i nic nie słyszę. Rozmowa z samym sobą zaczyna być uciążliwa. Ma znamiona choroby.

Nie proszę o Znak. Proszę o odnalezienie. Moja cierpliwość jak wiara jest chwiejna.

Łk 15, 1-10

Zbliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać.

Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie: "Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi". 

Opowiedział im wtedy następującą przypowieść: "Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie za zgubioną, aż ją znajdzie? A gdy ją znajdzie, bierze z radością na ramiona i wraca do domu; sprasza przyjaciół i sąsiadów i mówi im: «Cieszcie się ze mną, bo znalazłem owcę, która mi zginęła». 

Powiadam wam: Tak samo w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia. 

Albo jeśli jakaś kobieta mając dziesięć drachm zgubi jedną drachmę, czyż nie zapala światła, nie wymiata domu i nie szuka starannie, aż ją znajdzie? A znalazłszy ją, sprasza przyjaciółki i sąsiadki i mówi: «Cieszcie się ze mną, bo znalazłam drachmę, którą zgubiłam». 

Tak samo, powiadam wam, radość powstaje u aniołów Bożych z jednego grzesznika, który się nawraca".